The Cranberries - Everybody Else is Doing it, So Why Can't We?

24-10-2015

Αρκετοί αναρωτιούνται αν η δεκαετία του ‘90 ήταν η καλύτερη μουσικά, τόσο ποιοτικά όσο και εμπορικά. Πιστεύω ότι όσοι από εμάς είχαμε την τύχη να διανύσουμε την εφηβεία μας τη συγκεκριμένη περίοδο θα απαντούσαμε θετικά στην παραπάνω ερώτηση. Σύμφωνα με το περιοδικό Billboard κάθε χρονιά μάς οδηγούσε σε νέα ακούσματα, είτε αυτά ήταν hip-hop είτε grunge ήχος. Συγκροτήματα όπως οι Nirvana αλλά και οι Spice Girls οδήγησαν τη μουσική βιομηχανία σε μονοπάτια και έννοιες που δύσκολα μπορείς να προσπεράσεις.

Το 1990 οι Public Enemy μας παρουσιάζουν το δίσκο Fear of a Black Planet βουτηγμένο με μηνύματα κατά των Αμερικάνικων Μ.Μ.Ε. και τον τρόπο αντιμετώπισης της μαύρης φυλής. Άλλος ένας δίσκος ορόσημο κυκλοφορεί την ίδια χρονιά με τίτλο Violator από το βρετανικό συγκρότημα Depeche Mode. Μπαίνοντας στο 1991 έρχεται και η ανατροπή, και ο grunge ήχος κατακτά τον πλανήτη^. Nirvana, Pearl Jam και Soundgarden κυκλοφορούν δίσκους που ακούγονται σε όλη την υφήλιο. Κάθε χρόνος αφήνει τη δική του σφραγίδα στη μουσική ιστορία. Μερικά μόνο από τα ονόματα που προσφέρουν μοναδικές μουσικές εκρήξεις δημιουργικότητας είναι οι Beastie Boys, R.E.M, Alanis Morissette, Notorious B.I.G, Radiohead, Fugees, Santana, Limp Bizkit και φυσικά η Britney!

Το 1993 ένα συγκρότημα από την Ιρλανδία κυκλοφορεί τον πρώτο του δίσκο, ο οποίος έχει τον έξυπνο και μακροσκελή τίτλο Everybody Else is Doing it, So Why Can’t We? Με εναλλακτική rock διάθεση και βασική πινελιά την ιδιαίτερη και χαρισματική φωνή της Dolores O’Riordan, οι The Cranberries αποκτούν την προσοχή που τόσο ανυπομονούσαν τα μέλη της. Κάθε τραγούδι είναι γραμμένο εξ ολοκλήρου από την Dolores και τον κιθαρίστα Noel Hogan.

Ο δίσκος πλημμυρίζει από μελωδικότητα και μία αίσθηση μελαγχολίας. Σε αυτό φυσικά βοηθά και η ξεχωριστή χροιά της τραγουδίστριας και ο τρόπος που χρησιμοποιεί τη φωνή της με τα περίεργα τσιριχτά ανεβάσματά της. Το θέμα του δίσκου χρησιμοποιεί την κλασική συνταγή, αγάπη και πάλι αγάπη με την ανάλογη δόση πόνου και προδοσίας. Ο εναλλακτικός ήχος του συγκροτήματος τον καθιστά ιδιαίτερο για τα δεδομένα της εποχής, αφού είναι εμπλουτισμένος με ιρλανδικά folk στοιχεία που παντρεύονται δεξιοτεχνικά με την pop-rock μουσική έκρηξη της εποχής.

Από το δίσκο, που περιέχει 12 τραγούδια, προωθούνται στο σύνολο 4 singles.Τεράστια επιτυχία για το συγκρότημα είναι τα 2 πρώτα,  Dreams και Linger αλλά και τα Sunday και Still Can’t. Ακούγοντας όμως το άλμπουμ ξανά θα καταλάβουμε ότι θα μπορούσαν πολλά ακόμα κομμάτια να προωθηθούν. Τραγούδια όπως τα I Still Do, Pretty, Wanted, Not Sorry και το How βοήθησαν το δίσκο να αποκτήσει διαχρονικότητα και ποιότητα. Οι Cranberries θα καταφέρουν με την πρώτη τους αυτή δισκογραφική προσπάθεια να πουλήσουν έως και σήμερα πάνω από 8 εκατομμύρια αντίτυπα και να διεισδύσουν στον παγκόσμιο μουσικό χάρτη, προσφέροντας την εναλλακτική πρόταση της εποχής.

Η καλλιτεχνική σταδιοδρομία των Cranberries διήρκησε όλη την δεκαετία του ’90 έως και το 2003 όταν και διαλύθηκαν. Επανενώθηκαν το 2009 και κυκλοφόρησαν άλλον ένα δίσκο το 2012. Από το 1993 και την πρώτη τους κυκλοφορία μέχρι σήμερα έχουν κυκλοφορήσει μόνο 6 studio άλμπουμ με σύνολο πωλήσεων πάνω από 40 εκατομμύρια αντίτυπα. Ο δίσκος με τις μεγαλύτερες πωλήσεις ήταν ο δεύτερος  που κυκλοφόρησε το 1994 με τίτλο No Need to Argue ξεπερνώντας τα 17 εκατομμύρια αντίτυπα. Το άλμπουμ αυτό περιέχει και το μοναδικό Zombie, τη μεγαλύτερη επιτυχία του συγκροτήματος. Το τραγούδι γράφτηκε από την Dolores στη μνήμη δύο παιδιών που σκοτώθηκαν από εκρηκτικό μηχανισμό, τον οποίο είχε τοποθετήσει η Ιρλανδική παραστρατιωτική οργάνωση IRA στο Warrington της Αγγλίας στις αρχές του 1993. Ακολούθησαν τα To The Faithful  Departed (1996), Bury The Hatchet (1999), Wake Up and Smell the Coffee (2001) και Roses (2012).

Την περίοδο της μουσικής παύσης των Cranberries  η τραγουδίστρια αποφασίζει να δοκιμάσει τις δυνάμεις της και κυκλοφορεί 2 σόλο άλμπουμ. Το Are You Listening? (2007) και το No Baggage (2009) με μέτρια ανταπόκριση από κοινό και κριτικούς.

Η ηλικία και τα μουσικά ακούσματά μας είναι ο κριτής για το αν η δεκαετία του ’90 ήταν τελικά τόσο ιδιαίτερα μοναδική. Βέβαια, μουσικά διαμάντια βρίσκουμε πάντα ανεξαιρέτως της δεκαετίας που διανύουμε, ωστόσο οι συγκυρίες οδήγησαν τη συγκεκριμένη περίοδο να έχει μία ξεχωριστή θέση σε πολλούς από εμάς. Dreams.

Δημοσιεύθηκε στο http://www.independent.gr/